5 Bloemen / Peter de Koeijer
door Ineke Noordhoff / Foto Ellen Kok
De bedenker van de bloemenranden om de Zeeuwse akkers, Peter de Koeijer, woont in het statige huis ‘Mon genie’ pal voor Brouwershaven op Schouwen-Duiveland. Bij het openen van de voordeur moet hij stevig wrikken – en dat gaat niet gemakkelijk met een telefoon aan je oor. Binnen begint in zijn broekzak een mobieltje te rinkelen, zodat zijn andere oor ook bezet raakt.
(verkorte versie uit Op het land)
Hiervandaan leidt hij een groot akkerbouwbedrijf, maar vandaag wordt hij vooral gebeld over het besluit van de provincie Zeeland om de Westerschelde uit te diepen en zeshonderd hectare grond aan de landbouw te onttrekken en om te vormen tot natuur. Peter is op dit moment vergaderboer. Als de telefoons tot rust zijn gekomen, vertelt hij: ‘Er is op dit moment geen groeiende vraag naar aardappelen en andere landbouwgewassen. Door gebruik van betere rassen gaat de productie wél omhoog. In zulke omstandigheden is er blijkbaar landbouwgrond genoeg. Wellicht moeten we dan de economische wetten volgen en een deel van de landbouwgrond benutten om natuur te maken. We zeggen dan wél: neem voor natuur nou slechte landbouwgrond.
Alles is kunstmatig
Afgelopen jaren zijn weidevogels in de mode geweest, nu is het brakke natuur, over tien jaar is het misschien een ander vogeltje of juist weer zoet water. Wie zal het zeggen. Het maakt ons niet uit, alles is kunstmatig. Als je in Zeeland oorspronkelijke natuur terug wilt brengen, moet je er weer zeebodem van maken. Wij kunnen leveren wat men vraagt. Als de maatschappij bereid is te betalen voor landschap, natuur of hoe je het wilt noemen, kunnen boeren dat verzorgen. Maar dan moeten we wel een eerlijke kans krijgen.
Voedsel verbouwen en natuur beheren, dat ligt niet zover uit elkaar. Natuurbeheerders zijn ook een soort boeren. Voor elke functie moet je je beheersapparaat anders instellen, dat is het belangrijkste verschil. Natuur vergt een ander waterpeil dan voedselproductie. Beide partijen zitten aan dezelfde knoppen te draaien.’
Peter deed de hogere landbouwschool terwijl zijn broer en partner in het bedrijf in Wageningen studeerde. ‘Toen we dit overnamen had vader personeel in dienst. Wij hebben bewust gekozen om zelf ook weer met personeel te werken. Daarmee moet dit bedrijf van honderd hectare bestaansrecht geven aan tenminste drie gezinnen. Dat kan, maar het vergt wel wat. Daardoor blijf je extra gericht op nieuwe dingen.’
Peter was er getuige van hoe een belangenstrijd ontstond tussen landbouw en natuur.
In dat escalerende klimaat zon Peter op een manier om boeren en natuurbeheerders met elkaar in gesprek te brengen. ‘Als je weet welke natuurwaarden je wilt, kun je kijken of de boeren daar een rol in kunnen spelen.’ In Op het land vertelt hij hoe hij project Zonnestraal (kijk ook op www.akkerranden.nl) begon, en waarom de akkerranden in Zeeland er nu zo fleurig bij liggen.